Με συνέλαβαν. Όχι γιατί έφταιξα, αλλά γιατί η γυναίκα μου —η πρώην— ανάγκασε την ανήλικη κόρη μας να μου καταλογίσει ψευδώς ότι την απείλησα. Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αληθινό. Για εκείνη και την οικογένειά της ήταν ο μόνος τρόπος να ξεφύγουν. Από τι; Από όσα ήξερα: τη σεξουαλική κακοποίηση του παιδιού μας, τις αποδείξεις για ένα σοβαρό οικονομικό έγκλημα του αδελφού της, τη διάγνωση μιας σοβαρής ψυχικής νόσου που η ίδια απέκρυπτε. Όλα ένα παζλ βίας, ντροπής και σιωπής, με ρίζες βαθιά, πίσω στον παππού —ο σκουριασμένος κρίκος. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας, κι όμως αληθινό.
Έξω από το αστυνομικό τμήμα, μας περίμενε ένα μικρό πουλμανάκι. Αυτό θα μας μετέφερε στο δικαστικό μέγαρο. Όλοι οι κρατούμενοι ήταν με χειροπέδες —εκτός από εμένα. Οι αστυνομικοί κατάλαβαν από την αρχή.
Η διαδρομή ήταν… αξέχαστη. Οι ατάκες των κρατουμένων έμοιαζαν βγαλμένες από παράσταση stand-up. Οι φυσιογνωμίες τους δικαιολογούσαν ως έναν βαθμό τη σιδερένια συνοδεία τους —ή έτσι φαινόταν. Εγώ ένιωθα σαν φαντάρος ξανά, στριμωγμένος στην καρότσα, με την παράξενη αίσθηση της αναγκαστικής συνύπαρξης.
Το βανάκι είχε καθίσματα λες και τα έβγαλαν από χωματερή. Ζώνες, φυσικά, ούτε για δείγμα. Ο οδηγός, δε, θα μπορούσε να λέγεται Σουμάχερ —ή τουλάχιστον έτσι ήθελε να πιστεύει. Σπινιάραμε σε έναν επαρχιακό δρόμο, καθ’ οδόν για τη Θεσσαλονίκη. Πηγαίναμε με εκατό, ανάμεσα σε λακκούβες που είχαν το μέγεθος μικρών κρατήρων. Η κλούβα χοροπηδούσε σαν να κάναμε ζούμπα σε τέσσερις τροχούς. Κι εμείς μέσα, στοιβαγμένοι.
Και τότε ξεκίνησαν τα σχόλια:
— Εεε, μεγάλε! Θα μας σκοτώσεις! Κόψε λίγο!
— Δεν κουβαλάς πατάτες, ρε φίλε!
— Σουμάχερ των φυλακών, λέμε!
— Πάει κόντρα με το περιπολικό, όποιος φτάσει πρώτος στο δικαστήριο!
— Άμα γίνει κανένα ατύχημα, να βάλουμε τις ταυτότητες στο στόμα για αναγνώριση!
— Δεν πάμε για δίκη, ρε. Πάμε κατευθείαν για τάφο!
— Θα μας θάψουν μαζί με την κλούβα!
— Ευχέλαιο σε spray χρειαζόμαστε, όχι δικηγόρο!
Η ειρωνεία ξεκαρδιστική: κρατούμενοι με μισό ποινικό μητρώο ο καθένας, να κάνουν μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής στον οδηγό. Οι ρόλοι αντιστραμμένοι. Ένας κόσμος παράλογος, αλλά αληθινός. Σε τι χώρα ζούμε τελικά; Μάλλον σε μια όπου ούτε στο κρατητήριο δεν πλήττεις.
Στο δικαστήριο αθωώθηκα πανηγυρικά. Δεν χρειάστηκε καν δικηγόρος.
Η εισαγγελέας και ο πρόεδρος στάθηκαν πραγματικά καταπέλτες — τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και τους εύχομαι να είναι πάντα καλά.