Σταδιακά άρχισα να διαπιστώνω πως ακόμη και στις λεγόμενες «καλές» περιοχές, με τις μονοκατοικίες και τους φροντισμένους φράχτες, έλειπε εντελώς η έννοια της ενσυναίσθησης.

Ορισμένοι γείτονες ξεπερνούσαν κάθε φαντασία. Στην άτυπη κούρσα αγροτο-αυτονομίας, ένας από αυτούς είχε εγκαταστήσει στην αυλή του ένα κοπάδι πάπιες και —κρατηθείτε— ένα γουρούνι. Ο καθένας λειτουργούσε σαν να ήταν μόνος του πάνω στη Γη, χωρίς κανέναν απολύτως σεβασμό για τον κοινό χώρο ή για όσους ζούσαν γύρω του.

Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα πως στη γειτονιά γύριζαν ντοκιμαντέρ του National Geographic. Κι αν αυτό σας φαίνεται υπερβολικό, δεν είναι. Έλειπε μόνο ο Ντέιβιντ Ατένμπορο να περιγράφει με τη χαρακτηριστική του φωνή την αποδημία πάπιας εντός οικοδομικού τετραγώνου.

Μια μέρα, λοιπόν, από το σπίτι του εν λόγω γείτονα, μία πάπια —από θεϊκή έμπνευση ή απλή ατυχία— πέταξε και προσγειώθηκε στο διπλανό οικόπεδο, όπου έμενε μια πολύ καλή φίλη μας. Ο σκύλος της, υπακούοντας στα ένστικτά του, την είδε ως «γεύμα ημέρας». Και την καταβρόχθισε.

Το πιο σουρεαλιστικό όμως δεν ήταν η πάπια που πέταξε, ούτε ο σκύλος που υπάκουσε στη φύση του. Ήταν ο ίδιος ο γείτονας, ο ιδιοκτήτης της πάπιας, που εμφανίστηκε έξαλλος για να διαμαρτυρηθεί. Σ’ εκείνο το σημείο πείστηκα οριστικά πως η λογική είχε αποσυρθεί από τη γειτονιά. Και πως, τελικά, στο ζωικό βασίλειο των καλών περιοχών, οι πραγματικοί άγριοι δεν είχαν φτερά ούτε ουρές.

Σχόλια αναγνωστών:
1. Ο γείτονάς μας έχει πάπια και είναι όντως για φάπες. Φιλόζωος, αλλά αδειάζει το βόθρο στο δρόμο και είναι τσακωμένος με όλους. Το παπάκι το συμπαθώ πάντως…