Γενικά, στο στρατό δεν ήταν όλοι το ίδιο ανεκτικοί στις φάρσες. Υπήρχαν όμως και κάποιοι αξιωματικοί που ανεχόντουσαν το απρόβλεπτο χιούμορ μου –όπως ο διοικητής του λόχου.

Στον συγκεκριμένο έστελνα κατά καιρούς νεοσύλλεκτους φαντάρους, εκμεταλλευόμενος την άγνοιά τους, με ψεύτικες εντολές. Πήγαιναν λοιπόν και του ζητούσαν «σκερδηλωμένα κάρβαλα» ή «κουρμπουτσέλια με γκρόβαλα», επειδή –τάχα– είχε χαλάσει η «φλιματσόρα» κάτω από ένα τζίπ.

Ο διοικητής όμως δεν μάσαγε.

— Ο Κουρμούδης σε έστειλε, ε; τους έλεγε χωρίς να σηκώσει το βλέμμα απ’ τα χαρτιά.

Και πρόσθετε πάντα την ίδια απειλή, μισοαστεία, μισοσοβαρή:

— Πες του, μη τον πετύχω.

Κι όταν τελικά όταν με πετύχαινε, συνήθως στον προαύλιο χώρο, μου έλεγε κάνοντας ταυτόχρονα και την χαρακτηριστική χειρονομία:

— Κουρμουδή κανόνισε την πορεία σου.

Στην δουλειά μου άλλη μια φορά ένα συνάδελφος μου ζήτησε να κάνουμε μία ηχογράφηση παιδικών φωνών και να συμμετάσχουν σε αυτή και τα δικά μου παιδιά. Αφορούσε ένα σύνθημα για ένα διαφημιστικό σποτ μιας μεγάλης αλυσίδας καταστημάτων παιδικών παιχνιδιών. Το σύνθημα: το όνομα του καταστήματος και μετά οι λέξεις «τρέλα, ήλιος και μπουγέλα!».

Στο στούντιο ηχογραφήσεων ο ηχολήπτης με κοίταξε σοβαρά και μου είπε: «πρέπει να επαναλάβουμε την ηχογράφηση, ένα παιδί δεν λέει μπουγέλα, λέει: «μπουρδέλα». Φυσικά ήταν το δικό μου παιδί. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και στο νηπιαγωγείο όταν η δασκάλα με κάλεσε και μου είπε κλαίγοντας από τα γέλια: Ο γιος σας μου είπε: «τα μαλλάκια σας είναι πολύ όμορφα σήμερα κυρία» και μόλις του απάντησα «ευχαριστώ παιδί μου» μου είπε: «γιατί συνήθως είναι μπουρδέλο».

Φυσικά δε φταίει ένα παιδί όταν ακούει έναν ενήλικα να χρησιμοποιεί τη λέξη αυτή αντί για το «ακατάστατο». Ήταν η λέξη που συστηματικά χρησιμοποιούσα προκειμένου να περιγράψω το χάος που επικρατούσε μέσα στο σπίτι, και το παιδί απλά άκουγε.