Η επέμβαση που έγινε σε ένα εξαιρετικά ευαίσθητο σημείο – στην έδρα – δεν μου άφησε μόνο μια ουλή. Μου άφησε και μια γνωριμία ζωής: τον χειρουργό μου. Έναν επιστήμονα με χιούμορ, καθαρό βλέμμα, ενσυναίσθηση και… πολλά ταλέντα. Αργότερα, γίναμε φίλοι. Και μετά, κουμπάροι.

Την επόμενη μέρα της επέμβασης ήρθε στο κρεβάτι μου και με ρώτησε:

— Πώς αισθάνεστε;

— Σαν μια τεράστια πυγολαμπίδα που της αφαίρεσαν τον φακό από πίσω, του είπα.

Γέλασε δυνατά και συμπλήρωσε:

— Για να βάλουμε έναν μεγαλύτερο!

Κατάλαβα πως αυτός είναι δικός μας. Συνέχισα:

— Σας εκτιμώ. Όχι μόνο ως γιατρό, αλλά κυρίως ως άνθρωπο.

Μου είπε ένα λιτό «ευχαριστώ», αλλά εγώ δεν είχα τελειώσει:

— Σας εκτιμώ γιατί σας εμπιστεύτηκα το πιο ευαίσθητο σημείο μου… ενώ κοιμόμουν!

Ξέσπασε σε γέλια. Αλλά δεν το άφησε εκεί:

— Κακώς, αγόρι μου. Σε πήρε όλος ο όροφος!

Είπα να πάρω το αίμα μου πίσω. Μόλις πήρα εξιτήριο, του έκανα φάρσα. Τον κάλεσα, προσποιούμενος δικηγόρο:

— Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Σκουρδούμπασης και είμαι ο νομικός εκπρόσωπος του κυρίου Κουρμούδη. Ο πελάτης μου σκοπεύει να σας μηνύσει. Μετά από αφόδευση, εντόπισε το ρολόι σας.

Από την άλλη άκρη της γραμμής: γέλια.

Λίγο αργότερα, χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ήταν ο ίδιος, με σοβαρό ύφος:

— Καλησπέρα σας. Φουρκουμπάλλης εδώ, δικηγόρος του χειρουργού. Ο πελάτης μου σκοπεύει να σας μηνύσει. Διότι όχι μόνο του κλέψατε το ρολόι… το βάλατε και στον πρωκτό σας!

Πάντα θα υπάρχει κάποιος που τρέχει πιο γρήγορα από μένα.