Σε ηλικία μόλις 7 ετών, ο γιος μου με ρώτησε:
—Μπαμπά, γιατί η Apple βάζει ένα μήλο που φωτίζει, στην πλάτη των υπολογιστών της;
—Γιατί το μήλο είναι το σήμα της εταιρείας, του απάντησα.
—Ναι, αλλά δεν θα μπορούσε ο καθένας να διαλέγει το φρούτο που θέλει; Να έχει επιλογή;

Μου έκανε εντύπωση η σκέψη του. Ήταν μια μικρή, γλυκιά επανάσταση:
Γιατί όχι, να μπορείς να διαλέγεις το φρούτο που σε εκφράζει.

Τον κοίταξα και του είπα:

—Γιατί δεν στέλνεις την ιδέα σου στην ίδια την Apple;
—Μπορώ;
—Φυσικά. Αλλά να το κάνεις σωστά, για να σε πάρουν στα σοβαρά. Γράψε μια επιστολή με την ιδέα σου. Συμπεριέλαβε τα σχέδιά σου – αφού ξέρεις να σχεδιάζεις τόσο όμορφα. Κατέθεσε την ιδέα σου. Και θα δεις τι θα σου απαντήσουν.

Πράγματι, κάθισε μαζί με τη δασκάλα των αγγλικών και έγραψαν ένα γράμμα.
Μέσα στον φάκελο υπήρχε η πρότασή του σε κείμενο, μαζί με τέσσερα σχέδια:
Ένα laptop με καρότο, ένα με πορτοκάλι, ένα με ντομάτα, κι ένα με ακτινίδιο.

Στείλαμε την επιστολή στα κεντρικά γραφεία της Apple στην Αμερική.

Και ναι… έλαβε απάντηση από την Apple.
Όχι ένα τυπικό αυτοματοποιημένο μήνυμα, αλλά μια προσωποποιημένη επιστολή, υπογεγραμμένη από υπεύθυνο της εταιρείας, σε έναν όμορφο φάκελο που περιείχε μικρά δώρα για τον γιο μου.

---

Δεν ξέρω αν η Apple θα βάλει ποτέ πορτοκάλια ή ντομάτες στα laptops της.

Αυτό που ξέρω, όμως, είναι πως ένα παιδί ένιωσε ότι η σκέψη του μετράει.
Ότι η δημιουργικότητά του αξίζει να φτάσει μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου.
Και πως ένας γονιός, μια δασκάλα κι ένας φάκελος με γραμματόσημο
μπορούν να κάνουν ένα παιδί να πιστέψει πως ο κόσμος τον ακούει.

Και μερικές φορές, τον ακούει στ’ αλήθεια.

Μια εταιρεία δεν είναι απλώς ένα όνομα. Είναι στάση. Είναι ένας κρίκος.
Και όταν ο κρίκος δεν είναι σκουριασμένος, ενώνει.