Ξέρω πως ένα καλό αστείο μπορεί να σε σώσει. Αλλά ένα αστείο μπορεί και να σε θάψει. Ειδικά όταν παίζεις με φωνές και ψεύτικα ονόματα όπως εγώ. Στην καθημερινότητα, στην επικοινωνία με ανθρώπους που δεν σε ξέρουν, ιδίως στη δουλειά, δεν είσαι σε stand up comedy. Και τότε, όταν έρθει το λάθος, είναι σαν χαστούκι, βλέπεις το πρόσωπό σου παραμορφωμένο. Και καθόλου αστείο.

Μια φορά μου το επιβεβαίωσε ο καλύτερός μου πελάτης που μου είπε:

— Την πάτησα χοντρά μαζί σου.

Τον είχε πάρει τηλέφωνο ένας προμηθευτής. Άγνωστος αριθμός, περίεργη φωνή, όνομα λες και βγήκε από επιθεώρηση: «Μουζάκας».

— Μπα, δε μπορεί, σκέφτηκε. Ο Δημοσθένης είναι πάλι. Και του είπε γεμάτος σιγουριά:

— Greek Moussaka; Άντε κόφ’ την πλάκα Δημοσθένη, σε κατάλαβα!

Σιωπή. Ύστερα, ψυχρή φωνή:

— Συγγνώμη, αλλά μιλάω σοβαρά. Είμαι ο κύριος Μουζάκας.

Ο πελάτης μου ήθελε να καταπιεί το τηλέφωνο.