Ήρθε το ρεύμα: 190€.
Για ένα δυάρι, με μια μητέρα καθηλωμένη στο κρεβάτι, ένα κλιματιστικό αναμμένο όλο τον Ιούλιο και μια συνείδηση που λιώνει στον ήλιο.

Στην Πορτογαλία το ίδιο σπίτι πληρώνει 80€.
Στην Αυστρία 70€.
Στη Βουλγαρία, που κοροϊδεύαμε παλιά, 40€.
Και εμείς, η χώρα του ήλιου και των ανεμογεννητριών, πληρώνουμε 190€

Ο ήλιος δεν μας λείπει. Ούτε ο αέρας. Αυτό που λείπει είναι η λογική.
Και η πολιτική βούληση να παράγουμε και να διαθέτουμε ενέργεια
για τον άνθρωπο, όχι για τα κέρδη των «παρόχων».

Φωτοβολταϊκά στις στέγες λέει, πράσινη μετάβαση λέει.
Μα η μετάβαση θέλει και έναν προορισμό.
Αν είναι να πληρώνω κάθε μήνα όσο ένα νοίκι για να μην πεθάνει η μάνα μου απ’ τη ζέστη, να μου λείπει η πρόοδος σας.

Και μην μου στείλετε άλλο sms με το:
«Αγαπητέ πελάτη, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε…».
Δεν είμαι πελάτης. Είμαι πολίτης.
Ή έτσι νόμιζα.