Η πεθερά μου λάμβανε δύο συντάξεις – τη δική της και του συζύγου της. Εισόδημα αξιοσέβαστο. Αποταμιεύσεις; 1,49€. Αυτό μας ξάφνιασε. Ζητήσαμε λοιπόν από τον αδερφό της συζύγου μου, που είχε την διαχείριση των οικονομικών της, μια αναλυτική λίστα με τις μηνιαίες δαπάνες για να δούμε πού εξαφανίζονταν τα χρήματα.

Και τότε έβαλε τα χεράκια του και έβγαλε τα ματάκια του – και όχι μόνο τα δικά του. Από το σοκ και την ένταση, έπαθα αποκόλληση αμφιβληστροειδούς. Έτσι ακριβώς: το μάτι μου δεν άντεξε το θέαμα. Διότι σαν να μην έφτανε αυτό, αυτός ο άνθρωπος που είχε ζητήσει κι ένα σεβαστό ποσό σε δανικά.

Η «αναλυτική» λίστα δαπανών θύμιζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Υπέρογκοι λογαριασμοί ρεύματος. Εξωπραγματικά έξοδα για φαγητό. Και το κερασάκι στην τούρτα: μια πανάκριβη ηλεκτρική σκούπα.

Δεν άργησα να το ψάξω. Το τιμολόγιο είχε κοπεί για το «ιατρείο» του. Την τιμή την τριπλασίασε. Μια ακόμα αρπαχτή, εις βάρος της ίδιας του της μάνας.

Και κάτι έμαθα κι εγώ. Υπάρχουν σκούπες πιο ακριβές από ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο. Αυτή εδώ; Δέκα φορές πάνω από μια κανονική! Αποφάσισα λοιπόν να τη δω από κοντά, αφού βρισκόταν σε κοινόχρηστο χώρο. Συστήθηκα – δεν μου απάντησε. Την έψαξα καλά. Τίποτα. Καμία ιδιαίτερη τεχνολογία, καμία καινοτομία, καμία επιπλέον τρύπα.

Η σκούπα ήταν το σύμβολο της αρπαχτής, του παραλογισμού και της κοροϊδίας.
Σκούπα κανονική! Και το καλύτερο; Δεν μιλούσε κιόλας. Ούτε κουβέντα.