Σε αυτό το μαγευτικό σημείο της Αττικής, στη διαδρομή προς το Σέσι, ο δρόμος περνά μέσα από το Γραμματικό. Εκεί, η αισθητική ταυτίζεται πλήρως με εικόνες από το Μπαγκλαντές: βεράντες των σπιτιών βρίσκονται εκεί ακριβώς όπου θα έπρεπε να υπάρχουν πεζοδρόμια. Οι δημόσιοι χώροι μετατρέπονται σε ιδιωτικές αυθαιρεσίες.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο που δείχνει η εικόνα, ένας ασυνείδητος πολίτης έχει αφήσει έξω ένα επιθετικό σκυλί. Κάθε φορά που περνάω από το σημείο με τη μηχανή μου, δίνω κυριολεκτικά αγώνα για να μη με δαγκώσει. Η αδιαφορία έχει αποκτήσει δόντια.

Την ίδια ασυνείδητη τακτική ακολουθούν πάρα πολλοί κάτοικοι και στην ευρύτερη περιοχή του Διονύσου. Κάθε πρωί, με μεγάλη μου θλίψη, βλέπω γυναίκες που έρχονται να βγάλουν ένα μεροκάματο κρατώντας στα χέρια τους κλαδιά για να αμυνθούν απέναντι στις επιθέσεις που δέχονται από τα αδέσποτα σκυλιά. Είναι εικόνες ντροπής και τις βλέπουμε να συμβαίνουν κάθε μέρα.

Ζούμε σε μια χώρα όπου η εγκατάλειψη έχει γίνει τοπίο. Όπου οι άνθρωποι αυτοσχεδιάζουν για να προστατευτούν, αντί να απαιτούν ασφάλεια, δομές, σεβασμό. Και ίσως αυτό να είναι το πιο ανησυχητικό απ’ όλα: όχι η ίδια η παρακμή, αλλά η εξοικείωση μαζί της. Όταν η ασχήμια γίνεται ο κανόνας και παύει να προκαλεί αντίδραση. Σιωπηλά, χτίζεται η κοινωνία του τίποτα.