Είναι μια πραγματικότητα που βλέπουμε όλο και πιο συχνά: νέα παιδιά να υιοθετούν ένα Life Style χτισμένο πάνω σε μια δήθεν μαγκιά, μια επιτηδευμένη σκληράδα, μια αισθητική του σκοτεινού, του παράνομου, του δεν με νοιάζει τίποτα.

Club, τσιγάρα, κινητά, υφάκια, και μούρη. Μόνο που τελικά στα Club κανείς δεν χορεύει.

Κανείς δεν γελάει αυθόρμητα.

Κανείς δεν περνάει πραγματικά καλά.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Ίσως γιατί ζούμε σε μια κοινωνία που δεν σου δίνει προοπτική.

Όπου το μεροκάματο θεωρείται ήττα, ο μισθός δεν φτάνει ούτε για το ενοίκιο, και τα πρότυπά σου είναι τράπερς με όπλα και χαρτονομίσματα στο Insta.

Εκεί, είναι πιο εύκολο να παίξεις τον ρόλο του γκάνγκστερ παρά να κάτσεις να δουλέψεις.

Γιατί ποιος να σου πει ότι αξίζει να είσαι νορμάλ, όταν το νορμάλ το έχουν κάνει να φαίνεται βαρετό, αδύναμο, ακόμα και loser;

Αλλά φίλε, δεν είσαι Gangster, είσαι ρόλος.

Και ο ρόλος αυτός έχει μικρό προσδόκιμο.

Ή θα ξεφουσκώσει και θα σε αφήσει μόνο, ή θα σε φάει.

Το να είσαι αληθινός, το να δουλεύεις τίμια, το να χορεύεις χωρίς να ντρέπεσαι, να γελάς δυνατά, να δείχνεις ότι σε νοιάζει, αυτό είναι θάρρος.

Όχι το ύφος και το τσιγαράκι.

Αν το στιλ σου χρειάζεται επιβράβευση για να σταθεί, τότε δεν είναι στιλ. Είναι κάλυμμα.

Και κάτι τελευταίο:

Δεν είναι ντροπή να είσαι νορμάλ. Είναι επανάσταση.

Γιατί σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι παριστάνουν τους γκάνγκστερ, το να είσαι ο εαυτός σου είναι το πιο μάγκικο πράγμα.