Υπάρχει μια αλυσίδα που μας κρατάει δεμένους με τον κόσμο γύρω μας. Μια αλυσίδα με κρίκους άλλους γερούς, σπουδαίους, που επιμένουν να κρατούν τη συνοχή, το ήθος, την αλήθεια και άλλους που δυστυχώς είναι σκουριασμένοι. 

Εδώ θα διαβάσετε ιστορίες που στείλατε στην ομάδα μας, απολαυστικές, ξεκαρδιστικές, Από αυτές που μοιάζουν βγαλμένες από σενάριο. Και δίπλα τους, ιστορίες σκοτεινές. Ιστορίες από όσα ζούμε αλλά δεν λέμε γιατί πονάνε. Η αλήθεια είναι, πως πολλές φορές πονά ακόμα και το αντίκρυσμα του ακατέργαστου εαυτού μας, χωρίς ρόλους και φτιασίδια είναι επώδυνο. Γι’ αυτό επινοήσαμε φίλτρα. Όχι μόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και στην ίδια τη ζωή. Φίλτρα για να αντέχουμε την εικόνα μας, φίλτρα για να εξωραΐζουμε τα σπασμένα, για να αποφεύγουμε την αλήθεια. Μα η αλήθεια δεν παύει να υπάρχει και κάποτε, η ζωή σε φέρνει μπροστά της χωρίς προειδοποίηση.

Η ανάγκη να εκφραστεί ο πόνος, οδηγεί συχνά ανθρώπους στη μετουσίωση. Στη μετατροπή των πιο σκοτεινών μας ενστίκτων σε κάτι αποδεκτό, δημιουργικό. Μέσα από την τέχνη, το ποίημα, τη φαντασία, η αλήθεια βρίσκει δρόμους μεταμόρφωσης. Όπως το είπε και η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ: «Το ποίημα γεννιέται από μια πληγή. Το ποίημα είναι η ουλή της πληγής». Ίσως το ίδιο να συμβαίνει και με την αφήγηση. Να είναι κι αυτή μια ουλή για να μαρτυρά πως κάποιος επέζησε από ένα τραύμα.

Αυτό δεν σημαίνει πως η αφήγηση είναι αρκετή από μόνη της. Το τραύμα δεν γιατρεύεται μόνο με λέξεις. Θέλει να επιτρέψεις στη μνήμη να ησυχάσει χωρίς να παραποιήσει την αλήθεια. Κάποιες φορές, η αφήγηση οδηγεί  σε κατανόηση του τραύματος. Παρ’ όλα αυτά, η λύτρωση δεν είναι εγγυημένη. Το τραύμα δεν φεύγει πάντοτε. Ίσως απλώς να μαθαίνεις να ζεις μαζί του αλλιώς, χωρίς θλίψη.

Η αφήγηση είναι ένα είδος αντίστασης. Από μια φράση, από μια παραδοχή, ίσως κάτι νέο γεννηθεί. Μια κοινωνία που θα τολμά να δίνει λόγο σε όσα μέχρι τώρα πνίγονταν. Τα ερωτήματα θα παραμένουν βασανιστικά ανοιχτά:

• Ποια αλήθεια αξίζει να ειπωθεί;
• Ποια κοινωνία θέλει στ’ αλήθεια να τη δει;
• Γιατί κάποιοι φάκελοι δεν ανοίγουν ποτέ;
• Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν σώζονται;

«Σκουριασμένος Κρίκος» δεν είναι μόνο ένας τίτλος. Είναι η προσπάθεια να φωτίσουμε αυτά που ζούμε. Αν ξεκινούσαμε τη ζωή μας τώρα, με όσα ξέρουμε, σε μερικές περιπτώσεις, θα διαλέγαμε άλλα μονοπάτια. Μοιράσου τις εμπειρίες σου. Όχι για σένα, για εκείνους που έρχονται για να μην παραστρατίσουν.

Ο Πλάτων, μέσω του Σωκράτη, μίλησε για τη σπηλιά. Για ανθρώπους που είχαν γεννηθεί εκεί, αλυσοδεμένοι, με το πρόσωπο στραμμένο μόνο προς το εσωτερικό. Δεν είχαν δει ποτέ τον πραγματικό κόσμο, μόνο σκιές που προβάλλονταν στα τοιχώματα, από πράγματα που οι ίδιοι δεν μπορούσαν να δουν. Αυτές, λοιπόν, τις σκιές, τις εκλάμβαναν ως πραγματικότητα.
Ένας από τους δεσμώτες κατάφερε να λυθεί και βγήκε έξω. Στην αρχή, το φως τον τύφλωσε· τα μάτια του πονούσαν. Μα σιγά σιγά άρχισε να βλέπει. Και τότε κατάλαβε ότι ο κόσμος δεν ήταν αυτός που ήξερε. Η αλήθεια δεν ήταν οι σκιές.
Όμως δεν έμεινε έξω. Όχι γιατί νοστάλγησε το σκοτάδι, αλλά γιατί ήθελε να πει στους άλλους ότι δεν τελειώνουν όλα στις σκιές.

Αν και εσύ έχεις ιστορίες που θες να ακουστούν; Ιστορίες που σε έκαναν να γελάσεις μέχρι δακρύων ή που σε βαραίνουν, ίσως να είναι αυτό που κάποιος άλλος χρειάζεται να διαβάσει. Μπορείς να μας τις στείλεις στην ομάδα μας ανώνυμα. Εμείς, μετά από αξιολόγηση από την αμάδα μας και εφόσον εγκριθούν, θα τις επιμεληθούμε και κατόπιν θα τις δημοσιεύσουμε. Ή απλά στείλτε το σχόλιο σας για όποια ιστορία σας άγγιξε, στο email του εκδοτικού οίκου που μας πλαισιώνει και θα το δημοσιεύσουμε ανώνυμα: info@giannakouros.eu 

Γιατί κάθε κρίκος μετράει. Κι εσύ είσαι ένας από αυτούς.

Η ομάδα: «Σκουριασμένος κρίκος» σε συνεργασία με τις «Εκδόσεις Γιαννακούρος».