Όσοι με ξέρουν θα σου πουν πως ένα από τα χαρακτηριστικά μου στοιχεία είναι η διάθεση για φάρσες. Το χιούμορ για μένα είναι άμυνα, ανάσα, τρόπος επιβίωσης. Προσπαθώ, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, να αντιμετωπίζω τα προβλήματα διακωμωδώντας τα.
Κάποτε, όμως, βρέθηκα να γίνομαι εγώ το «θύμα». Και τότε κατάλαβα, πως πάντα θα υπάρχει κάποιος που τρέχει πιο γρήγορα από μένα.
Στο χειρουργείο που χρειάστηκε να κάνω, πιστός στη φιλοσοφία μου, αποφάσισα να το ρίξω στο χιούμορ. Καθώς με μετέφερε μια χαριτωμένη τραυματιοφορέας, προσποιήθηκα φωνή μωρού που κλαίει. Εκείνη με κοίταξε παιχνιδιάρικα και με ρώτησε:
— Φοβάστε;
— Ναι… πολύ! απάντησα, δραματικά.
Και τότε μου πέταξε, χωρίς να κουνήσει φρύδι:
— Καλά κάνετε. Είναι το πρώτο χειρουργείο του γιατρού!
Εκεί σταμάτησα το αστείο.