Στο στρατό ήμουν οδηγός του διοικητή. Όχι γιατί ήμουν καλός οδηγός. Ούτε επειδή είχα κάποιο μέσον. Ήμουν οδηγός γιατί δεν ήμουν ψηλός.
Και —το σημαντικότερο για τη λογική του στρατού— ήμουν πιο κοντός από τον ίδιο τον διοικητή.Βλέπετε, στον στρατό δεν προβλέπεται ο οδηγός να είναι ψηλότερος από τον διοικητή. Ποιος ξέρει γιατί· ιεραρχία, συμμετρία, ή απλά στρατιωτική αισθητική;Θυμάμαι μια φορά, όταν παρέδωσα το κλειδί του τζιπ στον επόμενο οδηγό —κι αυτός δεν ήταν πρώτο μπόι. Αποφάσισα να του κάνω μια καλή πλάκα.Είχε επικεντρωθεί μόνο στο πώς πρέπει να φέρεται στον διοικητή, γιατί, απ’ ό,τι είχε ακούσει, ήταν αυστηρός. Πολύ αυστηρός. Έτσι, του λέω:— Άκου προσεκτικά. Θα πρέπει να είσαι πάρα πολύ τυπικός. Όταν πλησιάζει, βγαίνεις από το όχημα και τον χαιρετάς. Να είσαι ξυρισμένος, γυαλισμένος, ατσαλάκωτος.
Αλλά το σημαντικότερο… είναι η σαμπρέλα.— Ποια σαμπρέλα; μου λέει απορημένος.— Έλα τώρα, μη με δουλεύεις, του απαντώ. Όλοι το ξέρουν αυτό μέσα στο στρατόπεδο.Με κοιτάζει τρομαγμένος, σηκώνει τους ώμους:— Εγώ δεν ξέρω τίποτα…Επιμένω με απόλυτη σοβαρότητα:— Άκου να δεις. Ο διοικητής είχε ζητήσει να τοποθετηθεί αερόσακος στο συγκεκριμένο τζιπ. Δεν βρέθηκε κατάλληλο κιτ. Ψάξαμε παντού. Οπότε, ως εναλλακτική, υπάρχει στο πίσω μέρος του οχήματος μια μεγάλη, φουσκωμένη σαμπρέλα.
Όταν κάθεται στη θέση του συνοδηγού, του τη φοράς γύρω απ’ τον λαιμό. Σαν κολάρο ασφαλείας.Το είπα τόσο πειστικά, που το πίστεψε.
Αν είχα όντως αφήσει μια σαμπρέλα στο πίσω κάθισμα, μπορεί και να υπηρετούσα ακόμα…