(ή αλλιώς: Πώς νίκησα τη δημοτική απάθεια με έναν εκτυπωτή και λίγη θεατρική τέχνη)

Μετά από μια έντονη χιονόπτωση, μια μεγάλη πευκόφυτη έκταση στην περιοχή μας μετατράπηκε σε τοπίο καταστροφής.

Πεύκα σωριασμένα σαν σπίρτα.

Το θέαμα, ανατριχιαστικό. Η σιωπή των αρχών, εξοργιστική.

Είχαμε ειδοποιήσει τον Δήμο ξανά και ξανά. Μήνες ολόκληρους. Τίποτα.

Μπήκε το καλοκαίρι. Και μαζί του, η ανησυχία: πυρκαγιές, κίνδυνος, ευθύνη.

Και τότε μου ήρθε η ιδέα: Αφού δεν ανησυχούν, να τους ανησυχήσω.

Τύπωσα αριθμούς: από το 1 έως το 42. Καρφίτσωσα έναν σε κάθε πεσμένο, σπασμένο, επικίνδυνο κορμό.

Το αποτέλεσμα έμοιαζε με έργο σύγχρονης τέχνης. Ή με καταγραφή εγκλήματος.

Έβγαλα φωτογραφίες. Και τις έστειλα, μαζί με μια σύντομη επιστολή στον Δήμο:

---

Ο κίνδυνος που διατρέχουμε είναι τεράστιος και η ανάγκη για την αποκομιδή των κατεστραμμένων δέντρων είναι άμεση.
Περιμένουμε ενημέρωση για το πότε θα προχωρήσετε σε ενέργειες.

Δεδομένου ότι έχει γίνει εδώ και μήνες καταγραφή και αρίθμηση (χωρίς να διευκρινίσω από ποιον), περιμένουμε απάντηση άμεσα.

---

Την επόμενη μέρα — ναι, την επόμενη — ήρθε εκπρόσωπος του Δήμου.

Στεκόταν και κοίταζε τα δέντρα με απορία.

– Έχει ήδη γίνει καταγραφή από αρμόδια υπηρεσία, όπως βλέπετε, μου λέει.

– Λυπάμαι που θα σας στεναχωρήσω, του απαντώ, αλλά την καταγραφή την έχω κάνει εγώ. Για να έρθετε. Για να δείτε.

Μέσα στην εβδομάδα, ήρθε συνεργείο. Καθάρισαν όλο τον χώρο πρασίνου.