Βρίσκομαι στην έκθεση αυτοκινήτου, στο περίπτερο της Honda. Αντιπρόσωπος: ο Σαρακάκης.

Πλησιάζω ένα πανέμορφο μοντέλο. Κομψό. Γιαπωνέζικη ακρίβεια, μοντέρνα αισθητική.

Κάνω τον γύρο, το παρατηρώ από πίσω. Και τότε το βλέπω.

Από τη μία μεριά, το παλιομοδίτικο σήμα της αντιπροσωπείας: Γενική Αυτοκινήτων Α.Ε. Τυπωμένο σε αλουμινένιο ταμπελάκι. Στερεωμένο με πριτσίνια.

Από την άλλη, το σήμα της Honda — παραμορφωμένο! Τυπωμένο κι αυτό σε αλουμίνιο, με τις τρύπες των πριτσινιών να το διαπερνούν. Από κάτω, στα ελληνικά: «ΧΟΝΤΑ – όλα προσόντα».

Γιαπωνέζικη τεχνολογική τελειότητα, διάτρητη από ελληνική αισθητική γραμματεία Και τα ταμπελάκια; Καρφωμένα απευθείας πάνω στη λαμαρίνα. Με πριτσίνια. Ναι, πριτσίνια. Αυτά που βάζουν σε στέγες αλουμινίου. Για να το τοποθετήσουν, τρύπησαν το αυτοκίνητο με δράπανο. Τρύπες στη λαμαρίνα. Αν το βγάλεις, θα μείνουν εκεί. Για πάντα.

Μου ξεφεύγει ένας δυνατός σχολιασμός:

– Οι Ιάπωνες; Αυτό το αίσχος; Δεν το ’χουν πάρει χαμπάρι;

Πώς είναι δυνατόν να τους εκπροσωπεί κάποιος που καταστρέφει το ίδιο τους το προϊόν;

Κι εκεί, ακούω μια φωνή πίσω μου:

– Φυσικά και το γνωρίζουν.

Γυρίζω. Ένας νεαρός με καρτελάκι στο πέτο. Όνομα γνώριμο: Σαρακάκης. Ο γιος του αντιπροσώπου. Ο διάδοχος.

Και ξαφνικά, όλα αποκτούν νόημα. Γιαπωνέζικη τελειότητα, με ελληνικό πριτσίνι.

Made in Japan – Finished in Greece.

Μια χώρα που ακόμα θέλει να βάζει την υπογραφή της με δράπανο.