Μετά την ομολογία της πρώην συζύγου μου, σε δημόσιο ψυχιατρείο, ότι πάσχει από σοβαρή νευρική διαταραχή, συνέχισα να επισκέπτομαι τακτικά το ίδιο ψυχιατρείο, αναζητώντας τρόπους διαχείρισης της κατάστασης, γιατί ανησυχούσα πολύ για τα ανήλικα παιδιά μας. Εκεί, ανέφερα σε ψυχίατρο και σε κοινωνική λειτουργό πως συγγενής της πρώην συζύγου μου είχε ασελγήσει στην κόρη μας. Τότε, η ίδια, χωρίς να αμφισβητήσει τα λεγόμενά μου, επιχείρησε ψευδώς να με κατηγορήσει ότι κι εγώ είχα ασελγήσει στον γιο μας. Η απόπειρά της ήταν ανεπιτυχής.
Μια μέρα, ενώ συζητούσα με τους γιατρούς, με κάλεσε στο τηλέφωνο η θεία της –όχι εκείνη που είχε ασελγήσει στην κόρη μας, αλλά η αδελφή της– η ίδια που κάποτε, παρά την έντονη αντίδρασή μου, είχε μπει στην τουαλέτα όπου βρισκόταν η ανήλικη κόρη μου και, ενώ εκείνη ήταν καθισμένη στη λεκάνη, άρχισε να την αγκαλιάζει απτόητη! Εξήγησα στους γιατρούς ποια ήταν, γιατί τους είχα ήδη μιλήσει για τα παράδοξα που βίωνα από το περιβάλλον της πρώην συζύγου μου. Εκείνοι με προέτρεψαν να βάλω ανοιχτή ακρόαση. Την άκουσαν να μου λέει πως «έδωσα υπερβολική έκταση» στο ζήτημα της ασέλγειας της κόρης μου από την αδελφή της και πως και η ίδια… «αγγίζει στήθη παιδιών»!
Οι γιατροί πάγωσαν. Με κοίταξαν σοβαρά και μου είπαν:
– Δυστυχώς, κύριε μου, έχετε μπλέξει πολύ άσχημα.
Πρόσθεσαν ότι η πρώην σύζυγός μου τους είχε ομολογήσει πως δεχόταν συστηματική σεξουαλική παρενόχληση από τον παππού της, τον «σκουριασμένο κρίκο της οικογένειας». Όπως παραδέχτηκε η θεία της, αυτός ασελγούσε στα παιδιά και στα εγγόνια του. Το «κουσούρι», όπως το αποκαλεί η θεία της, συνέχιζαν να το αναπαράγουν και οι θείες της.
Οι γιατροί εξήγησαν:
– Η σύζυγός σας ισχυρίζεται ότι δεν βίωσε τις παρενοχλήσεις με τον τρόπο που θα περίμενε κανείς. Της είπαμε πως η παραδοχή είναι η μισή θεραπεία. Δυστυχώς, δεν καταλαβαίνει ούτε έχει αναγνωρίσει το τραύμα της. Τώρα, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να σώσετε τα παιδιά σας. Τη σύζυγό σας να την ξεχάσετε.
Η πρώην σύζυγός μου συγχωρούσε κάθε προβληματική συμπεριφορά που δεχόντουσαν τα παιδιά μας από το οικογενειακό της περιβάλλον και όχι μόνον. Μια φίλη της, για παράδειγμα, είχε περιγράψει στην κόρη μας φρικιαστικές προσωπικές της τάσεις. Η πρώην σύζυγος δεν αντέδρασε. Το ίδιο και στις λεκτικές επιθέσεις που είχε δεχτεί ο γιος μας από την κουνιάδα της και τον πατέρα της, ο οποίος μάλιστα είχε προσπαθήσει να χτυπήσει και εμένα. Συγχωρούσε τους πάντες – εκτός από εμένα που διαμαρτυρόμουν. Συγχώρησε ακόμη και τον αδελφό της, που είχε καταχραστεί μεγάλο χρηματικό ποσό και την είχε βάλει εγγυήτρια σε δάνειά του.
Η σύσταση των ψυχιάτρων να την ξεχάσω προηγήθηκε της πλήρους σύγχυσης που κατέλαβε αργότερα το μυαλό της. Έφτασε στο σημείο να φιλοξενεί παράνομα έναν φίλο της κόρης μας για επτά μήνες – έναν ανήλικο σεσημασμένο χρυσαυγίτη, τον οποίο είχε γνωρίσει η κόρη μας από το περιβάλλον της πρώην συζύγου μου. Εκείνο το διάστημα, πριν βγει το διαζύγιο, η σύζυγός μου κοιμόταν συστηματικά εκτός σπιτιού· προφανώς είχε βρει εραστή. Στη συνέχεια άλλαξε την κλειδαριά για να μη μπορώ να μπω στο σπίτι και μου έκανε αγωγή διαζυγίου για «εγκατάλειψη στέγης»!
Ύστερα από δέκα χρόνια ανεργίας άρχισε να εργάζεται στη φύλαξη παιδιών, προκειμένου να διεκδικήσει τις μισές μου καταθέσεις – αφού η εργασία είναι προϋπόθεση για τη διεκδίκηση αποκτημάτων. Όταν της πρότεινα να κάνουμε μια προσπάθεια, μου απάντησε ξεκάθαρα:
– Το μόνο που θέλω από εσένα είναι ένα διαζύγιο και τις μισές σου καταθέσεις.
Στην οικογενειακή τους πολυκατοικία, όλοι είχαν επωφεληθεί από εμένα. Για 15 χρόνια ανέλαβα, εργολαβικά και οικονομικά, τη διαμόρφωση έξι μικρών ακινήτων στο οικόπεδο – ακίνητα που σήμερα αποφέρουν στην πρώην σύζυγό μου εισόδημα από ενοίκια. Πλήρωσα και υπέρογκα ποσά για την πολεοδομική τακτοποίηση, αφού τα αυθαίρετα τετραγωνικά ήταν πολύ περισσότερα από τα νόμιμα. Σε ένα από αυτά τα σπίτια μένω τώρα εγώ, με ξεχωριστή είσοδο, ώστε να έχω καθημερινή επαφή με τα παιδιά μου χωρίς να έρχομαι σε επαφή με την ίδια και τους «προβληματικούς» συγγενείς της.
Όλα αυτά τα έκανα χωρίς να περάσω τίποτα στο όνομά μου – την εμπιστεύτηκα. Σήμερα, εκείνη κάνει τρεις μήνες διακοπές τον χρόνο, όπως έκανε εδώ και χρόνια. Μετά το διαζύγιο παραιτήθηκε ξανά από τη δουλειά.
Η ιστορία κορυφώθηκε όταν ο χρυσαυγίτης απήγαγε την κόρη μας. Κάλεσα τη γραμμή «Μαζί για το παιδί». Άνοιξαν φάκελο και ζήτησαν παρέμβαση εισαγγελέα για τη θεία και για την ίδια. Όταν αργότερα ρώτησα γιατί καθυστερεί η παρέμβαση, μου απάντησαν πως οι περιπτώσεις ενδοοικογενειακής σεξουαλικής κακοποίησης στην Ελλάδα είναι δεκάδες χιλιάδες, αλλά οι εισαγγελείς ελάχιστοι. Αν θελήσω άμεση παρέμβαση, πρέπει να απευθυνθώ προσωπικά σε εισαγγελέα.
Λίγο αργότερα, η πρώην σύζυγος πέταξε όλα μου τα υπάρχοντα έξω από το σπίτι και με κατήγγειλε στην ίδια γραμμή, μόνο και μόνο επειδή αντιδρούσα στα παράλογα. Με δικηγόρο με κατηγόρησε για «ενδοοικογενειακή απειλή» ζητώντας να χαρακτηριστώ επικίνδυνος και να μην μπορώ να πλησιάζω τα παιδιά μου. Συνελήφθηκα, πέρασα αυτόφωρο και βρέθηκα στο εδώλιο. Ήμουν τόσο πεπεισμένος για την αθωότητά μου που επέλεξα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου χωρίς δικηγόρο. Η εισαγγελέας στάθηκε αμείλικτη απέναντί της. Κρατώντας τον ποινικό κώδικα στο χέρι, σηκώθηκε όρθια και της είπε:
– Κυρία μου, καταλαβαίνετε τι έχετε κάνει; Εδώ βρίσκονται οι νόμοι του κράτους. Έχετε ιδέα πόσους από αυτούς έχετε παραβεί;
Η κατάληξη ήταν η πανηγυρική μου αθώωση. Το διαζύγιο εκδόθηκε, χωρίς φυσικά να υφαρπάξει τις μισές καταθέσεις μου, όπως ονειρευόταν. Ευτυχώς, μέσω του διαζυγίου, ό,τι έφτιαξα δεσμεύτηκε να μεταβιβαστεί στα παιδιά μας.
Εγώ, όμως, δεν είχα εμπιστευτεί μόνο εκείνη. Είχα εμπιστευτεί και τον αδελφό της, στον οποίο δάνεισα ένα σημαντικό ποσό, αλλά μου επέστρεψε το μισό. Το άλλο μισό αφορούσε χρήματα χρήματα που είχε επενδύσει σε ένα από τα ακίνητα που είχα χτίσει, αλλά αναγκάστηκε να το επιστρέψει στην αδερφή του, όταν παραδέχτηκε τις απάτες του.
Κάποτε μου είπε ξεκάθαρα:
– Το μεγάλο σου λάθος είναι ότι επένδυσες σε ξένη περιουσία.
Το δικό μου συμπέρασμα ήταν ακόμη πιο πικρό: το μεγάλο μου λάθος ήταν ότι επένδυσα σε ανθρώπους με πολύ χαμηλή συνείδηση. Κι αυτό ήταν χαρακτηριστικό που, όπως μου είχε πει μια ξαδέλφη της, κουβαλούσε και ο πατέρας της πρώην συζύγου μου – τον οποίο εγώ δεν γνώρισα ποτέ, αφού πέθανε νέος.
Στην πορεία, η πρώην σύζυγος, χωρίς τη θέληση των παιδιών, τα απομάκρυνε από την οικογενειακή στέγη και τα μετέφερε σε ένα υπόγειο. Εκεί ήταν που τα ίδια αντιλήφθηκαν πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τη μητέρα τους. Τελικά, επέστρεψαν κοντά μου.
Το να καλέσω εγώ σήμερα τον εισαγγελέα, δεν ξέρω αν θα το κάνω. Γιατί η κόρη μου έχει ενηλικιωθεί και είναι πλέον ασφαλής – όπως και ο γιος μου. Δεν θέλω να τους αναγκάσω να βιώσουν μια ακόμη τραυματική εμπειρία. Για να προχωρήσει η υπόθεση, θα έπρεπε να καταγγείλουν οι ίδιοι τη θεία της μητέρας τους και, αναπόφευκτα, να αντιμετωπίσουν όλες τις συνέπειες που θα ακολουθούσαν. Η ίδια τους η μητέρα κάλυπτε τη θεία της. Κι αυτό, από μόνο του, αποτελεί σοβαρότατο ποινικό αδίκημα, με ποινή που φτάνει μέχρι και δέκα χρόνια φυλάκισης, πέρα από τις πολλές άλλες παραβάσεις.
Γιατί όμως τα σεξουαλικά κακοποιημένα άτομα επαναλαμβάνουν τις ίδιες πράξεις; Αυτό το εξηγεί πολύ καθαρά ο ψυχίατρος Δημήτρης Παπαδημητριάδης: η σεξουαλική κακοποίηση στην παιδική ηλικία τραυματίζει ανεξίτηλα τον ψυχισμό, αλλοιώνει την αντίληψη για την οικειότητα και διαστρεβλώνει τα όρια ανάμεσα στο επιτρεπτό και στο απαγορευμένο. Το παιδί-θύμα, αν δεν θεραπευτεί, συχνά μετατρέπεται σε ενήλικα που είτε αναπαράγει είτε ανέχεται την κακοποίηση. Ο κύκλος συνεχίζεται γιατί το τραύμα δεν αναγνωρίστηκε, δεν εκφράστηκε και δεν θεραπεύτηκε.
Σύμφωνα με όσα έχουν επισημάνει ειδικοί ψυχίατροι το κακοποιημένο παιδί δεν έχει φωνή να πει ‘όχι’. Όταν μεγαλώσει, συχνά γίνεται ενήλικος που δεν ξέρει να πει ‘όχι’. Κι έτσι, άλλοτε επαναλαμβάνει όσα έζησε, άλλοτε κλείνει τα μάτια. Η θεραπεία αρχίζει μόνο όταν το τραύμα ονοματιστεί και το βάρος πάψει να είναι μυστικό.